Δεν υπάρχουν αναφορές για το αντίθετο, ούτε φυσικά γραπτά κείμενα στις βιβλιοθήκες των σουλτάνων, που να προκαλούν ενδιαφέρον.
Μη ξεχνάμε ότι στη Βυζαντινή αυτοκρατορία ο αθλητισμός είχε περάσει στο περιθώριο, θεωρείτο κάτι σαν αμαρτία ενώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν καταργηθεί ως εκδήλωση ειδωλολατρική.
Άρα φαντάζει κάπως λογικό οι κατακτητές της Κωνσταντινούπολης το 1453 να μη δέχθηκαν ποτέ καμιά απολύτως επιρροή σε θέματα περί του αγωνιστικού αθλητισμού.
Μοιραία λοιπόν και όλα όσα παρέμειναν στη χώρα ως ερείπια ή προήλθαν από ανασκαφές και υποδήλωναν την ομορφιά του αθλητισμού, δεν προκρίθηκαν για το προσκήνιο της χώρας των γειτόνων μας.
Στη λογική τους παρέμεναν απλά ως πέτρες ή μάρμαρα και όχι ως στάδια με αθλητική ιστορία, έστω και άγνωστη.
Τα τελευταία χρόνια όμως κάτι φαίνεται ότι αλλάζει.
Η κοινότητα των Τούρκων αρχαιολόγων δίνει τη δική της μάχη ενάντια στο κατεστημένο.
Σήμερα υπάρχουν πάμπολλα στοιχεία που αποκαλύπτουν ότι η κουλτούρα του αθλητισμού έχει προέλθει από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαιότητας.
Στην Τουρκία, ύστερα από την ανακάλυψη αρκετών σταδίων, που προήλθαν κατά βάση από ανασκαφές, φαίνεται ότι ουσιαστικά η Ελλάδα έκανε εξαγωγή αθλητικής κουλτούρας και στην Ασία, μέσα από τις πόλεις-αποικίες της.
Μέχρι σήμερα έχουν ανασκαφεί 32 στάδια από τα οποία τέσσερα είναι σε θαυμάσια κατάσταση και ένα ίσως να μη χρειαστεί καν εργασίες πέρα από απλή συντήρηση.
Αυτά βρίσκονται στις περιοχές της Ιονίας, Καρίας, Φρυγίας και Λυκίας, δηλαδή στη περιοχή Ανατόλια της Τουρκίας σήμερα.
Φανταστείτε ότι το στάδιο που ανακαλύφθηκε στη περιοχή Αφροδισία διαθέτει ακόμα και τις κερκίδες του, που μπορούσαν να φιλοξενήσουν 30.000 θεατές.
Η απόσταση ενός κύκλου στον αγωνιστικό χώρο ήταν 262 μέτρα.
Η συνεχής μελέτη όλων αυτών των ανακαλύψεων ωθεί πανεπιστήμια των ΗΠΑ αλλά και της Τουρκίας σε έρευνα ώστε να αποδειχθεί η σύνδεση της αρχαίας Ολυμπίας με τις πόλεις – αποικίες και την κουλτούρα τους, πέρα από τις πόλεις στην κυρίως Ελλάδα.
