Η Αρχαία Ελληνική Πάλη, είναι ίσως η πρώτη μορφή δομημένης πολεμικής τέχνης πανευρωπαϊκά αν όχι παγκοσμίως!
Οι Έλληνες πήραν την βίαιη έκφραση αντιπαλότητας μεταξύ
δύο ανδρών, που αποσκοπεί στην προσωρινή ή οριστική καταβολή του αντιπάλου, έθεσαν σαφείς και συγκεκριμένους κανόνες τους οποίους σέβονταν και αναγνώριζαν όλοι, μετατρέποντας αυτή την βίαιη και αχαλίνωτη σύγκρουση, σε πολεμική τέχνη. Σε Άθλημα, και μάλιστα Ολυμπιακό!
Έλαβε λοιπόν χαρακτήρα προπαρασκευαστικό για τον πόλεμο, όπως όλα τα αρχαία Ελληνικά Αθλήματα, και τελούνταν με συγκεκριμένη διαδικασία και τυπικό, και βεβαίως με συγκεκριμένους κανόνες. Αγώνες πάλης γίνονταν κυρίως σε αθλητικούς αγώνες που κατά κανόνα εντάσσονται στα πλαίσια μεγάλων ή μικρότερων θρησκευτικών Εορτών και δρωμένων, με λατρευτικό χαρακτήρα. Τελούνταν υπό συγκεκριμένο τύπο ο οποίος μας περιγράφεται με ικανοποιητικές λεπτομέρειες από την αρχαιοελληνική γραμματεία, και ξεκινούσε με την επάλειψη των παλαιστών με ελαιόλαδο και γίνονταν υπό την επίβλεψη των κριτών και πάντοτε με την μουσική συνοδεία αυλού που είναι πανομοιότυπος με το σύγχρονο παραδοσιακό ζουρνά.
Και στις μέρες μας αυτή ακριβώς η διαδικασία σώζεται στη Θράκη, με τους πεχλιβάνηδες, δηλαδή παλαιστές που αλείφονται με λάδι και παλεύουν υπό τους ήχους των νταουλιών και των ζουρνάδων που παίζουν τον λεγόμενο σκοπό της Παλαίστρας! Και τι ειρωνεία, αυτή η πανάρχαια ελληνική επιβίωση να σώζεται μέχρι σήμερα και να έχει εξαπλωθεί και στους γειτονικούς λαούς όπως οι Βούλγαροι και οι Τούρκοι της ευρύτερης περιοχής της βόρειας και ανατολικής Θράκης, και μάλιστα να την θεωρούν και αυτοί σαν κάτι παραδοσιακό, και εμείς οι Έλληνες να την ξεχνάμε και να την παραδίδουμε στα χέρια των ξένων, απαξιώνοντάς την...
Ελάχιστοι είναι πλέον οι Έλληνες πεχλιβάνηδες που όμως πάντα διαπρέπουν σε αυτούς τους αγώνες, μάλλον επειδή αυτό το άθλημα γεννήθηκε από εμάς και ακόμη ρέει στις φλέβες μας.
Απόσπασμα από την ιστοσελίδα "Σπαρτιατικές Μόρες".
diadromi.
